Γιάννης Σάρρος
Πρωιμότερη θα είναι η φετινή συλλογή της ελιάς στην περιοχή της Φθιώτιδας. Στις αρχές Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσουν οι πρώτες κοπές με μειωμένες, όμως, τις στρεμματικές αποδόσεις. Η χρονιά, για το σύνολο των παραγωγών, κρίνεται ως απογοητευτική. Εξαιτίας της μειωμένης παραγωγής η καταπολέμηση του δάκου με τη χρήση φυτοπροστατευτικών σκευασμάτων ήταν οικονομικά ασύμφορη. Αποτέλεσμα της επιλογής αυτής ήταν να προσβληθεί ένα σημαντικό ποσοστό από τις εναπομείνασες ποσότητες. Επίσης, οι δολωματικοί ψεκασμοί, λόγω της γραφειοκρατίας, δεν έγιναν στον σωστό χρόνο, με αποτέλεσμα η παραγωγή να επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό.
Ο Αντώνης Μπελντεγρής, παραγωγός από τη Στυλίδα, περιγράφει τα προβλήματα της καλλιέργειας και κάνει κάποιες πρώτες εκτιμήσεις για τις τιμές: «Σε λίγες ημέρες, μπαίνουμε στη φάση της συλλογής του πράσινου καρπού στην περιοχή μας. Η φετινή παραγωγή δείχνει να είναι μειωμένη σε μεγάλο ποσοστό. Σε πολλές περιοχές ξεπερνά και το 70%, συγκρινόμενο με την περσινή περίοδο. Αν υπολογίσουμε και τη ζημιά από τον δάκο, στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα. Κάνουμε έναν αγώνα δρόμου για τη συλλογή, ώστε να προλάβουμε την επόμενη γενιά του εντόμου. Σε ό,τι αφορά το θέμα της εμπορίας και λόγω της μειωμένης παραγωγής, όλα δείχνουν να έχουμε καλύτερες τιμές σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά. Πρέπει, όμως, να λάβουμε υπόψη ότι ένα μεγάλο ποσοστό της περσινής παραγωγής βρίσκεται ακόμη στις κάδες και δεν ξέρουμε ποια θα είναι η εξέλιξή του. Την περσινή περίοδο, η τιμή των 200 τεμαχίων πράσινης ελιάς πλησίασε το 1 ευρώ για τα βιολογικά και τα 60 λεπτά για τα συμβατικά. Σε ό,τι αφορά τη μαύρη ελιά, θα περιμένουμε τον Οκτώβριο για την ωρίμανση του καρπού και εφόσον μας επιτρέψει ο καιρός, θα ξεκινήσουμε τη συλλογή».
Η πράσινη ελιά Άμφισσας στην ευρύτερη περιοχή της Φθιώτιδας και της Φωκίδας αποτελεί τη βασική καλλιεργούμενη ποικιλία. Το σύνολο των εκτάσεων δεν αρδεύεται και αυτό αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα στην αύξηση της παραγωγής. Τα τελευταία χρόνια, προσβάλλονται πολλά δέντρα από τη βερτισιλλίωση, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η φυσιογνωμία των παραδοσιακών ελαιώνων, οι οποίοι χρονολογούνται περίπου στα 200-300 χρόνια.